Прарок Сафонія (Цфанія — «Пан патаемны»; грэч. Σοφονίας, лац. Sophonias) - адзін з дванаццаці "малых" біблейскіх прарокаў; напісаў Кнігу прарока Сафоніі.
Ён прарочыў у часы Ёсіі, кіраўніка Юдэйскага царства (640–609 гг. да н. э.), але да рэформы Ёсіі ў 621 г. да н. э. і быў сучаснікам Ераміі, з якім у яго было шмат агульнага. Месцам яго дзейнасці быў горад Ерузалем, які ён, відаць, добра ведаў.
Смела прадказваючы знішчэнне Юдэі за зло, учыненае яе жыхарамі, прарок выступаў супраць рэлігійнага і маральнага разлажэння, калі, з прычыны ідалапаклонства, якое пракралася нават у свяцілішча, ён папярэджваў, што Бог «знішчыць з гэтага месца рэшту Ваала і імя жрацоў ідалапаклоннікаў» (Саф 1, 4), і заклікаў вярнуцца да прастаты бацькоў замест раскошнай іншаземнай вопраткі, якую насілі, асабліва ў арыстакратычных колах (Саф 1,8).
Успамін (разам з іншымі малымі прарокамі) адзначаецца 3 снежня.
Прарок Езэкіль (Ехезкэль — «Бог умацуе») — паводле хрысціянскага вучэння, адзін з чатырох старазапаветных «вялікіх прарокаў». Жыў у кіраванне юдэйскага цара Ёхоніі. Прарочыць пачаў ва ўзросце трыццаці гадоў, знаходзячыся ў вавілонскім паланенні (у ліпені 592 года да н. э.). Гісторыя жыцця Езэкіля і яго прароцкай дзейнасці выкладзена ў кнізе, званай яго імем, «Кнізе прарока Езэкіля», якая займае ў хрысціянскім Старым Запавеце трэцяе месца ў шэрагу кніг вялікіх прарокаў (пасля «Ісаі», «Ераміі» і перад «Даніілам»). Яму належыць апісанне тэтраморфа - чатырох вобразаў над таямнічай калясніцай.
Дзень памяці - 3 жніўня.
Нарадзіўся ў горадзе Сарыр (Юдэя) каля 622 года да н. э. у сям'і святара Вузіі. Яго называюць сучаснікам прарокаў Ераміі і Данііла.
У 25-гадовым узросце з першым караванам палонных у 597 годзе да н. э. Езэкіль быў выведзены ў Вавілонію і жыў у пасёлку Тэль-Авіў каля ракі Хавар, аднаго з рэлігійных цэнтраў Вавілоніі. Тут у яго было бачанне, з якога пачалося яго прароцкае служэнне.
У гэты час Езэкілю было каля трыццаці гадоў. Затым па натхненні (па ўказанні Бога) ён прымае на сябе шэраг выпрабаванняў. Бог часова робіць яго нямым (Ез 3,26) і дае заданне адлюстраваць аблогу Ерузалема для таго, каб паказаць ізраільцянам сваю незадаволенасць іх дзеяннямі. Так ён 390 дзён спіць на левым баку (Ез 4,4) і яшчэ 40 - на правым (Ез 4,6). Затым ён есць аладкі, выпечаныя на каровіным гноі (Ез 4,15). Затым ён абрывае сваю галаву (Ез 5,1). Дом прарока ў Тэль-Авіве (у Месапатаміі), як і дамы многіх святароў у палоне, стаў месцам, дзе збіраліся выгнаныя юдэі (менавіта з такіх дамоў сходаў у эпоху палону і нарадзілася сінагога). Да людзей, якія прыходзілі да яго, звяртаў прарок свае палымяныя пропаведзі.
Каля 571 года да н.э. прарок памёр. Па паданні ён быў адданы пакутніцкай смерці (прывязаны да коней і разарваны) юдэйскім князем за выкрыванне ў ідалапаклонстве. Па іншай версіі ён быў пабіты камянямі каленам Гада. Магіла ў Іраку ў Эль-Кіфль.
